Κι αν ταξιδεύαμε πίσω στο χρόνο;

Επιτέλους, η χρονομηχανή μας είναι έτοιμη. Ανοίγουμε το διακόπτη. Πηγαίνουμε στην οθόνη αφής. Ορίζουμε ημερομηνία και τόπο και πατάμε το κουμπί.

Τι μπορεί να πάει στραβά;

Τι θα δούμε στο άρθρο

Θα ρίξουμε μια ματιά στο τι λένε οι νόμοι της σύγχρονης φυσικής για τα ταξίδια στο παρελθόν. Αλλά σε αντίθεση με τα άρθρα που έχετε συνηθίσει να διαβάζετε εδώ, η ματιά στην επιστημονική θεωρία θα είναι μόνο επιφανειακή.

Αντί γι΄αυτό, θα παίξουμε περισσότερο με τους νόμους της λογικής. Θα δούμε τα τρία κύρια παράδοξα που δημιουργεί το ταξίδι στο χρόνο. Θα προσπαθήσουμε να προσπεράσουμε τις αντιφάσεις και φυσικά, δεν θα αποφύγουμε να εξετάσουμε αν οι νόμοι της φυσικής θα μας επιτρέψουν κάτι τέτοιο.

Προσδεθείτε. Το ταξίδι στο παρελθόν ξεκινάει.

Τι λέει η σύγχρονη φυσική για το ταξίδι στο παρελθόν

Μια αναλυτική ματιά απαιτεί πολύ χώρο, έτσι θα ρίξουμε μια πρόχειρη μόνο ματιά στα αποτελέσματα που γνωρίζουμε. Συνοπτικά:

• Οι εξισώσεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας (ΓΘΣ) είναι αντιστρεπτές στο χρόνο. Είναι κάτι που αφήνει ένα ανοικτό παράθυρο για τη πρόσβαση στο παρελθόν. Παρ΄ όλα αυτά η θεωρία έχει περιορισμούς. Είναι σχεδιασμένη για να εξηγήσει τη συμπεριφορά του μακρόκοσμου και όπως θα δούμε, η μη συμβατότητά της με τη θεωρία που περιγράφει το μικρόκοσμο θα αποτελέσει κρίσιμο πρόβλημα στο θέμα που αντιμετωπίζουμε.
• Θεωρητικά υπάρχει η δυνατότητα ύπαρξης ενός σύμπαντος με δύο χρονικές διαστάσεις. Ένα σύμπαν με περισσότερες από τρεις χωρικές διαστάσεις θα είναι ασταθές σε ατομικό επίπεδο – σε διαστάσεις μικρότερης κλίμακας, όπως αυτές που προβλέπει η θεωρία χορδών, δεν υπάρχει αστάθεια. Απεναντίας, το σύμπαν με δύο χρονικές διαστάσεις είναι ευσταθές. Όπως έχει όμως αποδειχτεί, η ύπαρξη συνείδησης σε αυτό θα ήταν αρκετή να αλλοιώνει τους όποιους φυσικούς νόμους.
• Δεν υπάρχει μελέτη που να έχει αποδείξει ούτε το αδύνατο του ταξιδιού στο χρόνο, αλλά ούτε και ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό. Για την ώρα όλα τα προτεινόμενα μοντέλα για το ταξίδι στο χρόνο είτε έχουν κενά, είτε είναι πρακτικά μη πραγματοποιήσιμα. Μπορείτε για παράδειγμα να δείτε τη μελέτη για τον άπειρο περιστρεφόμενο κύλινδρο ή το Σύμπαν του Godel. Ενώ θα δούμε παρακάτω και τα προβλήματα που δημιουργεί η λεγόμενη χρονοχωρική σήραγγα ή σκουλικότρυπα.

Έτσι κι αφού δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη φυσική για συμπεράσματα, θα χρησιμοποιήσουμε τη λογική. Έχουμε στα χέρια μας την υπόθεση ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι επιτρεπτό. Θα ελέγξουμε αν η υπόθεση αυτή είναι λογικά συνεπείς. Και θα δούμε, και πάλι με τη βοήθεια της φυσικής, ότι το ταξίδι στο χρόνο παρουσιάζει κρίσιμα, και ίσως ανυπέρβλητα παράδοξα.

Το παράδοξο του παππού

Το πρώτο μας ταξίδι έχει ημερομηνία 50 χρόνια προ του σήμερα. Η τοποθεσία είναι απροσδιόριστη, και με την άφιξη σε αυτή βρισκόμαστε μπροστά σε μια βίαιη σκηνή. Κάποιος είναι έτοιμος να σκοτώσει κάποιον και χωρίς δεύτερη σκέψη, επεμβαίνουμε. Ο παρ΄ ολίγον δολοφόνος εξουδετερώνεται, συλλαμβάνεται, δικάζεται και με τους νόμους της εποχής εκτελείται. Όλα πηγαίνουν σχεδόν καλά, με τη πρώτη μας επαφή με το παρελθόν αποτρέψαμε κάτι κακό. Το μόνο πρόβλημα είναι πως ο νεαρός επίδοξος φονιάς ήταν ο παππούς μας.

Γιατί κάτι τέτοιο είναι πρόβλημα;

Όχι (μόνο) για συναισθηματικούς λόγους. Αλλά γιατί η ενέργειά μας αυτή δημιούργησε το πρώτο λογικό σφάλμα του ταξιδιού στο χρόνο. Ο παππούς πέθανε νέος. Δεν πρόλαβε να παντρευτεί, δεν πρόλαβε να κάνει παιδιά. Οι γονείς μας με λίγα λόγια, δεν έχουν γεννηθεί.

Πρόβλημα 1ο

Αφού οι γονείς μας δεν υπάρχουν, τότε εμείς πως γεννηθήκαμε; πως βρισκόμαστε εδώ, ποιος είναι αυτός που οδήγησε στο θάνατο του παππού, αν όχι το εγγόνι του που δεν γεννήθηκε ποτέ; Η απάντηση “γεννηθήκαμε από κάποιους άλλους” δεν έχει προφανώς κανένα νόημα. Θυμίζω πως ένας διαφορετικός συνδυασμός ωαρίου και σπερματοζωάριου δημιουργεί έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο, πχ τον αδελφό μας ή την αδελφή μας, ακόμη κι αν αυτά προέρχονται από τους ίδιους γονείς. Πόσο μάλλον τώρα που αυτοί δεν υπάρχουν.

Πρόβλημα 2ο

Από τη στιγμή που ο παππούς πέθανε και δεν γέννησε τον έναν από τους γονείς μας, δεν γεννηθήκαμε ούτε εμείς. Έτσι δεν μπήκαμε ποτέ στη χρονομηχανή, δεν κάναμε το ταξίδι στο παρελθόν. Ο παππούς δεν πέθανε εξ΄ αιτίας μας, άρα το παρελθόν έμεινε αμετάβλητο. Επομένως οι γονείς μας, άρα κι εμείς, γεννηθήκαμε. Επομένως κάναμε το ταξίδι στο παρελθόν και ο παππούς πέθανε. Έτσι, δεν έχουμε γεννηθεί κτλ κτλ.

Η χρονική λούπα που οδηγεί σε δύο αντιφατικές μεταξύ τους καταστάσεις συνεχίζεται επ΄ άπειρο. Αν το σύμπαν δεν είναι παρά μια προσομοίωση, εδώ είναι το σημείο που συντρίβουμε τον κώδικα. Το πρόγραμμα τερματίζεται, ξυπνάμε όλοι στις κυψέλες μας. Η επανάσταση εναντίων των δυναστικών μηχανών ξεκινά.

Υπάρχει τρόπος να αρθεί το παράδοξο;

Οι ανά τω κόσμο ρομαντικοί που επιθυμούν διακαώς να παραμείνει η δυνατότητα του ταξιδιού στο χρόνο χωρίς να είναι απαραίτητο το μυαλό να παίρνει φωτιά από τις αντιφάσεις, έχουν προτείνει μια σειρά πιθανών λύσεων των παραδόξων.

Συγκεκριμένα για την άρση του παραδόξου του παππού, έχουμε τις παρακάτω προτάσεις.

Λύση νο 1. Κανόνας: μην παρεμβαίνετε στο παρελθόν

Μπορούμε να κάνουμε το ταξίδι κανονικά. Αρκεί να μη παρεμβαίνουμε στο παρελθόν. Δεν θα σκοτώσουμε τον παππού μας, δεν θα τον εμποδίσουμε να κάνει φόνο και να εκτελεστεί. Δεν θα κάνουμε καμίας μορφής παρέμβαση που να μπορεί να αλλάξει το μέλλον δραστικά.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι η πρόταση είναι πολύ αδύναμη και καθόλου ικανή να εμποδίσει το παράδοξο. Μερικοί λόγοι είναι οι εξής:

Δεν υπάρχει κάποια εγγύηση για τη συμμόρφωση στον κανόνα.

Όλες οι κοινωνίες θεσπίζουν νόμους και σε όλες ανεξαιρέτως υπάρχουν αυτοί που τους χρησιμοποιούν με ελαστικότητα. Ανεξάρτητα με τους κανόνες που θα θεσπίσουμε, μπορεί κάλλιστα να βρεθεί κάποιος που να μη τους ακολουθήσει και να κάνει μια κρίσιμη παρέμβαση στο παρελθόν.

Δεν έχει καν νόημα η φράση “δεν θα παρέμβουμε στο παρελθόν”.

Η ιστορία έχει γραφεί από ένα σύνολο δισεκατομμυρίων ατόμων που ο καθένας με την ελάχιστη πράξη του έγινε υπεύθυνος για τη διαμόρφωσή της. Η παρουσία και μόνο μιας νέας οντότητας στο παρελθόν θα δημιουργήσει απλά το φαινόμενο της πεταλούδας. Και μόνο που θα μας δει κάποιος που κανονικά δεν μας είχε δει, θα αλλάξει οριακά τη συμπεριφορά του κατά τρόπο κρίσιμο που δεν μπορούμε να τον προβλέψουμε.

Αλλά δεν θα εγκαταλείψουμε έτσι εύκολα. Αν εσείς βλέπετε πρόβλημα, εμείς βλέπουμε 2η λύση.

Λύση νο 2. Δεν χρειάζεται κανόνας: το ίδιο το σύμπαν έχει φροντίσει να μη δημιουργούνται παράδοξα.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι μπορούμε να πάμε στο παρελθόν. Αλλά ό,τι και να κάνουμε εκεί, υπάρχει κάτι στη λειτουργία του σύμπαντος που δεν θα επιτρέψει τη δημιουργία του παραδόξου. Το παρελθόν έχει ήδη συμβεί, η ιστορία έχει γραφεί και δεν αλλάζει. Ο παππούς δεν έχει πεθάνει, άρα θα παραμείνει ζωντανός οποιαδήποτε ενέργεια κι αν κάνουμε.

Να το πούμε αλλιώς, ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να τον σκοτώσουμε, θα υπάρχει “κάτι” που θα μας εμποδίσει. Δεν θα μπορέσουμε να τον πλησιάσουμε. Ή δεν θα καταφέρουμε να πατήσουμε τη σκανδάλη. Αν την πατήσουμε η σφαίρα τελικά δεν θα τον πετύχει, αν τον πετύχει θα επιβιώσει.

Και αυτό το επιχείρημα είναι εξ΄ ίσου αδύναμο, κι να αναφέρουμε τρεις από τους λόγους γι΄ αυτό.

Α. Αντίο ελεύθερη βούληση

Αρχίζουμε να αγγίζουμε άλλα πεδία και ίσως να ξεφεύγουμε από την επιστήμη, αλλά αξίζει. Ο παραπάνω κανόνας δημιουργεί ένα εντελώς ντετερμινιστικό σύμπαν. Η ελεύθερη βούληση πάει περίπατο κι αρχίζουμε να μπλέκουμε με έννοιες όπως Μοίρα ή Πεπρωμένο. Αν το σύμπαν επιτρέπει το ταξίδι στο χρόνο, τότε δεν μας επιτρέπει να αποφασίζουμε για τις πράξεις μας, γιατί οι πράξεις αυτές έχουν ήδη γραφεί, το δε μέλλον έχει ήδη συμβεί. Μπορεί να θέλουμε να σκοτώσουμε τον παππού μας, αλλά αν το σύμπαν λέει όχι, τότε δεν έχουμε την ελευθερία να πραγματοποιήσουμε τη θέλησή μας.

Ό,τι και να λέει ο Choello, το σύμπαν θα συνωμοτεί ενάντια στην όποια μας προσπάθεια και όχι υπέρ της.

Και μη ξεχνάμε το φαινόμενο της πεταλούδας. Οι πράξεις μας δεν αφορούν μόνο “σημαντικά” γεγονότα αλλά και μικρά, καθημερινά. Δείτε ένα παράδειγμα.

Βρίσκεστε στο παρελθόν και θέλετε ένα παγωτό χωνάκι; Ξεχάστε το “θέλετε”, η μοίρα θα αποφασίσει αν το θέλετε, που και πότε θα το φάτε, ή τι γεύση θα έχει. Αν το αποφασίσετε μόνοι σας, μπορεί να το πάρετε από τον περαστικό παγωτατζή με το καροτσάκι. Ο παγωτατζής περνάει σημείο καμπής, η δουλειά του βρίσκεται σε κρίση. Δεν έχει πολλές πωλήσεις και σκέφτεται να αλλάξει επάγγελμα. Αλλά ξαφνικά εμφανίζεται νέος αγοραστής. Ο οποίος κάνει έναν άλλο περαστικό να ζηλέψει και να πάρει κι εκείνος ένα παγωτό, και μετά ένας ακόμη κι ένας άλλος.

Η ημέρα πηγαίνει καλά, η απόφαση του παγωτατζή αλλάζει. Έτσι παραμένει στο επάγγελμα. Η δουλειά του συνεχίζει καλά και μια νέα βιομηχανία παγωτών ανθίζει, που παλαιότερα δεν υπήρχε. Η διαπλοκή της με τις κυβερνήσεις οδηγεί την ιστορία σε νέους δρόμους, οι πόλεμοι παίρνουν νέα μορφή, εκατομμύρια ζωές θα γίνουν εντελώς διαφορετικές.

Με τελικό αποτέλεσμα η χρονομηχανή μας να ανακαλυφθεί από άλλον, άρα εμείς να παραμείνουμε στο μέλλον.

Προσέχετε από που αγοράζετε παγωτό.

Β. Το παράδοξο παραμένει και χωρίς την ελεύθερη βούληση

Δεν είναι ανάγκη να πάρουμε κάποια απόφαση για να οδηγήσουμε σε παραδοξότητα. Για την ακρίβεια δεν είναι απαραίτητο να ταξιδέψουμε εμείς ή οποιοσδήποτε άλλος στο παρελθόν.

Δείτε τη παρακάτω διάταξη:

Αριστερά στην εικόνα βλέπουμε την είσοδο προς τη χρονομηχανή. Η τρύπα επάνω αποτελεί την έξοδο. Αυτό που κάνουμε είναι να στείλουμε μια μπάλα προς την είσοδο.

Η χρονομηχανή, είναι προγραμματισμένη να στείλει τη μπάλα ένα δευτερόλεπτο πίσω στο χρόνο.

Αυτό που συμβαίνει είναι πως κατά την έξοδο η μπάλα χτυπάει τον εαυτό της λίγο πριν μπει στη χρονομηχανή, εκτρέποντάς της από τη πορεία της. Η μπάλα λοιπόν δεν μπήκε ποτέ στη χρονομηχανή, και μη ρωτήσετε κάτι σαν “και τότε πως βρέθηκε αυτή που τη χτύπησε;”

Το παράδοξο του παππού είναι και πάλι εδώ. Ακόμη και χωρίς ελεύθερη βούληση, ακόμη και χωρίς καμία παρέμβαση στο παρελθόν από τη μεριά μας. Αν υπάρχει Μοίρα, αυτή έχει τυπώσει με τεράστια γράμματα ένα μήνυμα που περιμένει υπομονετικά να διαβαστεί: Ξεχάστε Το Ταξίδι Στο Παρελθόν.

Γ. Η ιστορία αλλάζει

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια βάση δεδομένων που έχει καταγράψει όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν. Όχι μόνο τα μεγάλα αλλά και τα μικρά. Την ιστορία του κάθε ανθρώπου, το τι έκανε, που πήγε, ποιους συνάντησε.

Δεν χρειάζεται να σκοτώσουμε κανέναν για να έχουμε παράδοξο. Η ύπαρξή μας στο παρελθόν σημαίνει πως κάποιοι μας είδαν. Κάποιους συναντήσαμε, σε κάποιους μιλήσαμε. Ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη το φαινόμενο της πεταλούδας, άρα τις διαφορετικές συμπεριφορές όλων αυτών που διαταράξαμε με τη παρουσία μας, θα παραμείνει μια καθοριστική αλλαγή.

Οι καταγραφές έχουν αλλάξει.

Ξαφνικά η βάση δεδομένων μας γράφει ότι κάποιος μας συνάντησε, κάτι που δεν είχε καταγραφεί παλαιότερα. Κάποιος άλλος μας μίλησε, ένας τρίτος είχε μια συναλλαγή μαζί μας. Και αν δεν βρίσκετε κάποια παραδοξότητα εδώ, να σας πω πως ένα αντίγραφο της βάσης δεδομένων το έχουμε ήδη πάρει μαζί μας στο παρελθόν. Και φτάνοντας στην ημερομηνία που ξεκίνησε το ταξίδι στο παρελθόν, συγκρίνουμε το τσιπάκι μας με τη πρωτότυπη βάση. Τα στοιχεία που περιέχουν, είναι σαφέστατα διαφορετικά.

Που βρέθηκαν λοιπόν τα στοιχεία που έχουμε στο δικό μας τσιπάκι, ποιος τα παραποίησε. Γιατί αυτή η αντίφαση, ποιο από τα δύο περιέχει την αληθινή ιστορία;

Αν βιαστείτε να απαντήσετε πως η αληθινή ιστορία βρίσκεται στη νέα βάση δεδομένων, να σας επισημαίνω πως όλοι υπεύθυνοι γι΄ αυτήν θα διαφωνήσουν. Είχαν τσεκάρει τόσο τη βάση όσο και το αντίγραφο που πήραμε μαζί μας, και βρήκαν τα πάντα σωστά. Το ίδιο θα σας πουν οι ίδιοι άνθρωποι για τη “νέα” βάση δεδομένων, αφού αυτήν ακριβώς τσέκαραν, και αντίγραφό της το έδωσαν να το πάρουμε μαζί μας.

Απλά, τυχαίνει να είναι πλέον διαφορετικό.

Κι εδώ ακριβώς έρχεται η τρίτη προτεινόμενη λύση για το παράδοξο του παππού.

Λύση νο 3. Αλλαγή χρονολογίου

Κατά τη ταπεινή μου άποψη, αυτή είναι η μοναδική λύση στην οποία μπορεί να καταφύγει κάποιος αν θέλει να φτιάξει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας χωρίς να κάνει τα μυαλά των θεατών να χορεύουν. Τι γίνεται εδώ.

Το ταξίδι στο παρελθόν δεν θα οδηγήσει σε προβλήματα στο μέλλον ή την ιστορία για έναν απλό λόγο. Με την εμφάνιση ενός νέου παράγοντα σε κάποια χρονική στιγμή θα έχουμε ταυτόχρονα τη γέννηση ενός νέου μέλλοντος. Τι σημαίνει αυτό;

Γυρίζουμε στο παρελθόν. Σκοτώνουμε τον Χίτλερ και αποτρέπουμε τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Όλα καλά μέχρι εδώ και θα συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά, γιατί έχουμε δημιουργήσει ένα νέο χρονολόγιο, ένα άλλο χωροχρονικό συνεχές στο οποίο ο β΄ ΠΠ δεν έχει συμβεί ποτέ. Και προσοχή εδώ!

Δεν έχουμε αλλάξει το παρελθόν. Ο κόσμος από τον οποίο ξεκινήσαμε εξακολουθεί να έχει ένα παρελθόν όπου ο β΄ ΠΠ έχει πραγματοποιηθεί. Δεν έχει αλλάξει κάτι σε αυτόν, πέρα του ότι εμείς ταξιδέψαμε στο παρελθόν. Αυτό που έχει δημιουργήσει στην ουσία το ταξίδι μας, είναι ένας νέος κόσμος, με διαφορετικούς πλέον ανθρώπους από αυτούς του δικού μας, στον οποίο (α) ο β΄ ΠΠ δεν έχει γίνει ποτέ, και (β) πιθανότατα η χρονομηχανή δεν εφευρέθηκε ποτέ! Κάτι που δεν αποτελεί όμως αντίφαση, αφού στη πραγματικότητα εμείς ήρθαμε “από κάπου αλλού”.

Αυτό, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα αποκλείσουμε εντελώς τόσο τις αντιφάσεις, όσο και τα προβλήματα.

Έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση

Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε σε σχέση με τη παραπάνω διέξοδο είναι πως δεν έχουμε πραγματοποιήσει ταξίδι στο παρελθόν. Αυτό που έχουμε κάνει είναι να μεταβούμε σε ένα διαφορετικό χωροχρονικό συνεχές, στη πραγματικότητα, σε ένα άλλο σύμπαν. Δεν έχουμε αλλάξει το παρελθόν του χωρόχρονου από τον οποίο ξεκινήσαμε. Αλλά δημιουργήσαμε με την άφιξή μας στο παρελθόν ένα νέο συνεχές, στο οποίο θα δημιουργηθεί μια άλλη ιστορία.

Αυτή η νέα πραγματικότητα τώρα δημιουργεί τα δικά της προβλήματα.

Επί ματαίω

Αποφασίσατε να στείλετε τον ήρωα στο παρελθόν για να εμποδίσει το στρατό των 12 πιθήκων να σπείρουν τη πανδημία που κατέστρεψε τον κόσμο. Σας συμπαραστέκομαι αμέριστα, αλλά δεν θα αλλάξετε τίποτε. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να τον στείλετε κάπου αλλού, ενώ το δικό σας παρελθόν δεν θα αλλάξει. Επομένως, γιατί να το κάνετε;

Και με αυτή την έννοια, γιατί να ταξιδέψετε στο παρελθόν κάποιου άλλου για να αλλάξετε, στην ουσία να καθορίσετε, το μέλλον του;

Η στόχευση έχει τα προβλήματά της

Κάθε διαφορετική επιλογή στο παρελθόν δημιουργεί κι ένα καινούργιο σύμπαν, και το πρόβλημα εδώ είναι ότι τα διαφορετικά σύμπαντα δεν ξεκίνησαν να προκύπτουν από τη στιγμή που ταξιδέψαμε στο παρελθόν. Μπορούμε να δεχτούμε ότι από τη στιγμή που τα ταξίδια στο χρόνο ξεκίνησαν κι έπειτα, στο μέλλον θα πραγματοποιηθούν άπειρες πρακτικά επιστροφές στο παρελθόν και το σημαντικότερο, σε όλο το χρονικό φάσμα της ιστορίας του σύμπαντος. Έτσι, για οποιαδήποτε παρελθοντική στιγμή που επιλέγουμε, υπάρχουν ήδη άπειρα στη πράξη σύμπαντα που τη περιλαμβάνουν.

Σε ποιο από αυτά θα ταξιδέψουμε; Μα σε αυτό που εξυπηρετεί το σκοπό μας θα μου πείτε. Σε κάποιο από αυτά που έγινε ο β΄ ΠΠ ή που οι δώδεκα πίθηκοι έκαναν ό,τι έκαναν.

Αλλά πως θα το εντοπίσουμε; Μήπως, προγραμματίζοντας τη μηχανή μας προς ένα συγκεκριμένο σημείο του χωροχρονικού συνεχούς, στη πραγματικότητα μεταφερθούμε σε ένα σύμπαν όπου ένα άτομο Υδρογόνου είχε διαφορετική θέση από αυτή του δικού μας πριν 5 δις χρόνια; Άρα το ηλιακό σύστημα δημιουργήθηκε ελαφρώς διαφορετικά, και η Γη τη συγκεκριμένη στιγμή βρίσκεται λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα μακρύτερα από εκεί που βρίσκεται η δική μας;

Αν το επιχειρήσετε πάντως, φορέστε καλού κακού τη διαστημική σας στολή.

Κι εγένετο νέα μάζα

Μια βασική αρχή της σύγχρονης φυσικής είναι πως η συνολική μάζα του σύμπαντος παραμένει σταθερή. Το σύμπαν επεκτείνεται, ο χώρος τεντώνεται, ίσως δημιουργείται (;) νέος χώρος ανάμεσα σε αυτόν, δεν δημιουργείται όμως νέα μάζα.

Το ίδιο συμβαίνει και όλα τα σύμπαντα της υπόθεσής μας. Ώσπου ήρθαμε εμείς και προσθέσαμε με τη παρουσία μας μια νέα μάζα στη νέα αυτή διακλάδωση του σύμπαντος. Ξαφνικά, οι νόμοι της φυσικής καταρρέουν.

Θα δούμε αυτό το πρόβλημα όμως παρακάτω. Για την ώρα να πούμε ότι (α) οι λύσεις που προτείνονται στο πρόβλημα της νέας μάζας είναι από προβληματικές μέχρι μη εφαρμόσιμες. Και (β) χωρίς να πούμε περισσότερα, οι λύσεις αυτές δεν λειτουργούν στη περίπτωση του διαφορετικού χρονολογίου που εξετάζουμε τώρα.

Και να θυμίσω, πως βρισκόμαστε ακόμη στο πρώτο παράδοξο που έχει δημιουργηθεί από το ταξίδι στο χρόνο. Όπως θα δούμε, έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.